opdat straks, na lang 
zoemen, de taal weer zweven mag, zoeven,
zwieren en zwellen zal in open velden,

vrouw die zonder schaamte van zichzelf houdt,
omdat zij niets schuwt dan schermen, taal, 
vakjes of vensters, neen, zet haar masker af,

en laat haar ademen, de taal 
verlangt naar zomeravonden, dronken 
nomade is zij, die met jasmijndoordrongen haren
naar armen smacht om mee te dansen, penselen

om op de lucht te schilderen en onbegrensd 
te scheppen wenst, niet slechts het beeld
te schetsen van het berglandschap in de verte,

maar in haar zang de klank van onze klim doet klinken,
echo van het allang in ons vergeten kind, klotsende
rivier,

hoor hoe ze kabbelt, taal, en klatert,
soms snel soms traag en nooit volledig
stil,

hoor dan hoe zij zucht, 
ons vraagt op haar te wachten,

zoals zij, ja,
zoals taal geduldt.

Yousra Benfquih 2022